|
|
Քե դնեմ օսկի ուրուրոց,
Վերեդ քաշեմ մարկրտե ծածկոց.
Շուտով քնես, բարով զարթնես,
Իմ վարդ որդի խուկուրտ եմ ես:
Տա՜ր-տա՜ր, իմ վարդս ու ուրուր,
Աստված քի տա զվարթ օր,
Առնես կյութան ու խարոր,
Խաց վաստկես քյո խոր, մոր.
Ախ, ե՞րբ կէլնի կտըրճնաս,
Ծիլ ծալեծալ փառք ծփաս,
Եվ ինոնցից թյոլդ առնես,
Որ մեր իգին ավերեց,
Որ նորատունկն մեր խլեց,
Որ գինիից մեզ զրկեց,
Որ բարութնից մեզ լոպկեց,
Որ սել, սռնին կոտրտեց,
Որ մեր գութանն լեխռտեց,
Որ խարորն մեր առեց,
Որ մեր դաշտերն օղողեց,
Որ մեր տուն-տեղ կործանեց,
Որ խորոխպերդ ըսպանեց,
Որ մեր երկիրն էլ ճռփեց:
Հայոց հրեշտակ սիրուն վարդ,
ՈՒրու՜ր կասեմ քե զվարթ,
Քե շատ ուրու՜ր ու նանի՜կ,
Երջանիկ է քյո մերիկ:
Ակլե, դուկլե տնազ ա,
Շավեռ մավեռ տուտուզ ա:
Էծիկ մեծիկ մազոտ ա,
Ամբար աղեն պարոն պստիկ,
Մեջ կոլոտիկ,
Տանակ սրեմ,
Ձեր խավերաց վիզ կտրեմ,
Ըղտե կոճակ,
Կեր պողոճակ,
Ճան ճուկ:
Ակլուն, տակլուն,
Թարան, չիպի,
Մսրե տիպի,
Ակլե գորի,
Սիթըլ ճունճի,
Պաղե պաղման,
Յուրսե կուրտ:
Ճըկոթիկ, ճկոթիկ մերիկ,
Էրկեն տաճիկ, բարակ մաճիկ,
Ճաշ լըկըսթիկ, փլավ ուտիկ,
Օճիլ կտվիկ, Ճըվիկ, Ճըվիկ:
Ճկոթ կասի՝ էկեք հաց ուտենք,
Էնա կասի՝ ո՞ւստ կա, որ ուտենք,
Էնա կասի՝ Աստված մեզ կուտա,
Էնա կասի՝ բալքիմ չի՞ տա,
Բյոթ կասի՝ գողնանք ուտենք:
Մեկ, երկու՝ երկննաս,
Իրեյհ, չորս՝ չորանաս,
Խիյհ, վեց՝ վերանաս,
Յոթ, ութ՝ ուրանաս,
Ին, տաս՝ տաճկնաս,
Իմ խոր ավիլի փարին պերիս տաս:
Չալթուկ տըփեմ չորանա,
Տամ խավն ուտի՝ կըլավնա,
Խավիկը ծի ձուձու մը տա,
Տանեմ դնեմ խաչկանց տուն,
Խաչ ավետրան վեր գլխուն,
Մեռնեմ իմ պուպուշ էծան,
ՈՒլ մի բերե չանց կատոն:
Ախբեր, ախբեր ջան, ախբեր,
Ջանիկս քե կուրպան, ախբեր,
Ի՞նչ ես բարձեր քյո իշուն.
-Խունկ ու խինեն արփըշուն.
Վի՞ր կըտանես:
-Տըզեզուն.
-Տըզեզը փախե սարերուն:
Մեռնեմ իմ պուպուշ էծուն,
Ուլ մի բերե չանց կատուն:
-Կուկլուկուկու, սանամեր,
Մե խավըմ կեր տիո՞ր գնաց:
-Ծարավ ախպուր կուլ գնաց:
-Ի՞նչ կեր կտուց.
-Չիր ու չամիչ:
-Վի՞ր կտաներ.
-Խարս ու փեսին:
-Խարս դի՞որ ի նստե.
-Վեր օսկի թախթին.
-Խարս ի՞նչ ի իփե.
-Կուրկոտ.
-Մեջն ի՞նչ ի թալե.
-Շան լակոտ.
-Վո՞վ ի կիրե.
-Չաչալ Ակոբ.
-Վո՞վ ի տրուրե.
-Աղա սոլթան.
-Տի՞որ ի դրե.
-Ոսկի պատխան.
-Վո՞վ ի կիրե.
-Կարա փըշիկ.
Վա՜յ, կարափըշիկ, վա~յ, կարափըշիկ,
Քյո մերն ուտի քյո թըշիկ:
Էծը կնաց վեր պաղին խաղաց,
Ընգյավ ոտը կոտրավ,
Ասաց.-Պաղ, տյու շատ զոռպա ես,
Ասաց.- Թու, որ ես զոռպա էլնի,
Արևը ձի չէր խալե:
Կնաց մոտ արև, ասաց՝
-Արև, տյու շա՞տ զոռպա ես:
Արևն ասաց.- Որ ես զոռպա էլնի,
Ամպը իմ դեմը չէր ծածկե:
Ասաց.- Ամպ, տյու շատ զոռպա ես
-Թու, որ ես զոռպա էլնի,
Քյամին ձի չէր զվրե:
Ասաց.- Քյամի տյու շատ զոռպա ես:
-Որ ես զոռպա էլնի չէրթե մտնե պատի ճեղք:
Ասաց.- Պատի ճեղք տյու շատ զոռպա ես:
-Թու, որ ես զոռպա էլնի, մուկը ձի չէր վարե:
Ասաց.- Մուկ, տյու շա՞տ զոռպա ես:
-Թու, որ ես զոռպա էլնի,
Կատուն ձի չէր պռնե:
Ասաց.- Կատու, տյու շատ զոռպա ես:
Կատուն պոչը թաթխելով ասաց.
-Զոռպա եմ, զոռպա, զոռպեյտերաց ճոչն եմ,
Աղեյտերաց մուշտակն եմ, խաթիվտերաց շուշտակն եմ,
Ամառ՝ վըր գյողվան, ձմեռ՝ վեր թորվան
Անուշ քուն կանեմ,
Փը՜շտ անեն, կթռնեմ, ծառի ծերին կնստեմ:
|
